Wspomnienie Przemysława Fenrycha o św. Janie Pawle II

W dniu wspomnienia św. Jana Pawła II, patrona rodzin, Przemysław Fenrych, mąż, ojciec, dziadek; działacz opozycji w czasach PRL, pracownik organizacji pozarządowych, autor licznych tekstów o tematyce samorządowej i społecznej, dzieli się swoimi wspomnieniami o świętym papieżu.

Od 2011 roku w Świątyni Opatrzności Bożej mamy relikwie św. Jana Pawła II. Złóż intencję za wstawiennictwem św. Jana Pawła II na Mszę zbiorową 22 października o godzinie 18.

Urodziłem się za pontyfikatu Piusa XII, zacząłem cokolwiek kojarzyć kto to jest papież, gdy Kościołem rządził Jan XXIII, wychowywałem się za Pawła VI i za jego czasów wszedłem w dorosłość. Realizowałem tę dorosłość za Jana Pawła II i nie mam wątpliwości jak wiele mu zawdzięczam. Nie dam się „odjaniepawlić”, bo byłoby to zdarcie z własnej tożsamości tego, co uważam za najcenniejsze. Kluczowe w niej są dla mnie cztery słowa: wolność, solidarność, rodzina i wiara. Ich najgłębszy sens zrozumiałem dzięki Janowi Pawłowi II.

Wolność

Wiadomość o tym, że kard. Karol Wojtyła został papieżem dotarła do mnie w dość zabawny sposób. Szedłem ulicą Szczecina i nagle zaczepił mnie lekko podchmielony mężczyzna z pytaniem: panie, panie, a pan wiesz, że papież został Polakiem?! Wiadomość się „niemal” potwierdziła i jeszcze tego samego dnia, 16 października 1978 roku oglądałem w telewizji sławne „Habemus Papam”, widziałem szeroko rozpostarte ramiona papieża z Polski. Usłyszałem zachętę, by się nie lękać, zapewne podobnie jak miliony innych Polaków. Wiem, papież mówił, by nie bać się otworzyć drzwi Chrystusowi, by na serio wpuścić Go do swojego życia, ale to dotarło trochę później. Na początek tak po prostu jako poddany komunistycznego, represyjnego systemu, co jakiś czas wyrzucany z pracy za przekonania, usłyszałem, że mam się nie bać. Na początku ten kontekst był najważniejszy.

Potem, w czerwcu 1979 roku, podczas pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski okazało się, że tak samo myślały miliony Polaków. Wędrowałem za Papieżem autostopem, byłem na spotkaniach w Warszawie (plac Zwycięstwa i plac Zamkowy), na Jasnej Górze i na krakowskich Błoniach i słuchałem wielkiej modlitwy „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!”. Słuchałem? Więcej – tak jak setki tysięcy ludzi obok mnie uczestniczyłem w rozmowie Papieża z rodakami. Nie ja jeden usłyszałem i wziąłem sobie do serca wezwanie z Krakowa, byśmy byli mocni mocą Ducha Świętego. Krążące nad placami spotkań oklaski świadczyły o tym dowodnie. Gdy rok później na Wybrzeżu, w tym także w moim Szczecinie wybuchły strajki, nikogo nie dziwiło, że na bramach strajkujących zakładów obok obrazów Pani Jasnogórskiej pojawiły się portrety Papieża. Odwagę, ale i etykę tych protestów czerpaliśmy z papieskiego nauczania. Wielu z nas uwierzyło, że możemy domagać się wolności nie nienawidząc tych, którzy nas zniewalają. Takie były fundamenty ruchu „Solidarność.

Jan Paweł II przytula Przemysława Fenrycha w czasie swojej pielgrzymki na Jasną Górę; obok bp Majdański

Czerwiec 1983, spotkanie byłego internowanego z Janem Pawłem II na Jasnej Górze. Na pierwszym planie bp Kazimierz Majdański.

Solidarność

Solidarność jako ruch społeczny była odpowiedzią na komunistyczny ucisk. Wiedzieliśmy, że wobec tego ucisku nikt nie może być sam, że taką atomizacją społeczną komuniści trzymają nas w szachu. Ten ruch potrzebował jednak wsparcia duchowego i moralnego, musieliśmy jako tłum stać się wspólnotą, którą łączy nie tylko sprzeciw, ale i pozytywny cel. I to otrzymaliśmy od Jana Pawła II, w encyklikach i nauczaniu podczas kolejnych pielgrzymek. Święty Papież przekonał nas, że solidarność powinna się starać nikogo nie wykluczać, powinna łączyć. Solidarność wywodzi się z tej miłości, w której jest miejsce nawet na miłość nieprzyjaciół. Taka solidarność może być kosztowna, psychicznie trudna, ale zdecydowanie warto. Efektem zgody na takie myślenie było odzyskanie niepodległości, niemal bezkrwawe.

Swoim sposobem sprawowania misji Papież uczył nas, że solidarność to zadanie nie tylko wobec swoich (już to jest niełatwe!), także wobec tych, z którymi wiele nas różni. Taką solidarnością można budować świat pokojowy. Po 1991 roku i upadku Związku Sowieckiego mnóstwo polskich obywateli i organizacji wspierało tworzenie się demokracji w Białorusi i Ukrainie. Nie wiem jak dla innych, dla mnie kluczowym motywem do takiego zaangażowania było nauczanie i świadectwo świętego Papieża z Polski.

Październik 1994. Spotkanie Jana Pawła II z organizatorami Międzynarodowego Roku Rodziny w Polsce.

Rodzina

W papieskim programie pontyfikatu sprawy rodziny należały do priorytetowych. Człowiek kształtuje swoje człowieczeństwo w rodzinie. Jakość rodzin ma bezpośredni wpływ na jakość człowieczeństwa osób i szerzej – społeczeństwa. Związek łączący mężczyznę i kobietę w małżeństwo jest pobłogosławiony przez Boga i nierozerwalny, małżeńska miłość w naturalny sposób przechodzi w macierzyńską i ojcowską, a relacje budowane i przećwiczone w rodzinie mają szansę w podobnym duchu przenieść się w społeczeństwo. I jeśli tak się dzieje – jest dobrze. I oby tak było, cóż, kiedy rodzina i rodzinne życie przechodzi poważny kryzys. Przejawia się ten kryzys w narastającej liczbie rozwodów i społecznej aprobaty dla takiego rozwiązywania małżeńskich problemów. Przejawia się w braku szacunku dla ludzkiego życia wyrażanego w straszliwy sposób: przez mordowanie nienarodzonych dzieci. Święty Papież do rodzin, z rodzinami i o rodzinie mówił często i z miłością, a jednym z pierwszych dokumentów pontyfikatu była znakomita Adhortacja Apostolska „Familiaris consortio” (22 listopada 1981 roku). To było niezwykle ważne nauczanie, włączaliśmy się w nie z małżonką i przyjaciółmi całym sercem.

Listopad 1987. Spotkanie po Mszy św. w prywatnej kaplicy Papieża.

Wiara

Wolność, solidarność, rodzina to sprawy niezwykle ważne. Zaangażowanie w nie daje życiu sens, uczestnictwo w ich budowaniu i w życiu prywatnym, i w życiu społecznym powoduje, że patrzę na swoje życie z poczuciem spełnienia. A jednak nie są ani podstawowe, ani najważniejsze, zaangażowanie w nie prowadzi do celu, ale celem nie jest. Tym celem i zarazem podstawą jest wiara rozumiana przede wszystkim jako relacja z Bogiem. Miałem szczęście być kiedyś na Mszy świętej w prywatnej kaplicy Papieża na Watykanie. Przed liturgią przez długie minuty patrzyłem na Jana Pawła II zatopionego w modlitwie. Modlił się tak, jakby świat wokół niego nie istniał. To modlitewne skupienie, koncentracja były łatwe do zaobserwowania także na wielkich zgromadzeniach. Patrząc na niego, słuchając go, widząc jego podejście do ludzi nie miałem wątpliwości: on naprawdę głęboko wierzy i ufa Jezusowi. W tym jest źródło jego siły, w tym warto choćby nieudolnie go naśladować. Dlatego nie dam się „odjaniepawlić”.

Przemysław Fenrych

Wykorzystane zdjęcia są autorstwa Arturo Mari, pochodzą ze spotkań autora powyższego teksu z Papieżem.

Przemysław Fenrych – (ur. 1951) mąż, ojciec, dziadek; działacz opozycji w czasach PRL i członek prezydium Zarządu Regionu “Solidarność” od 1981 roku, za co był internowany od grudnia 1981 do listopada 1982; członek prymasowskiej rady społecznej w latach 1981-1983; od 2005 roku członek komitetu organizacyjnego Zjazdów Gnieźnieńskich; radny w szczecińskiej radzie miasta w latach 1998-2002; pracownik organizacji pozarządowych, zaangażowany we wspieranie budowy demokracji i społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, Ukrainie, Białorusi i Tunezji; autor licznych tekstów o tematyce samorządowej i społecznej; od 1989 roku jest stałym felietonistą „Kościoła nad Odrą i Bałtykiem”, szczecińsko-kamieńskiego dodatku do „Niedzieli”.

W Świątyni Opatrzności Bożej w każdy wtorek o godzinie 18 odprawiane są Msze Święte Wieczyste za wstawiennictwem św. Jana Pawła II.

Podziel się: