Wielki święty patriota – Święty Józef Bilczewski zawierzył Opatrzności Bożej

Święty Józef Bilczewski, arcybiskup lwowski, był człowiekiem głębokiej wiary i niezachwianej nadziei, zakorzenionej w zaufaniu Bożej Opatrzności. Jego życie ukazuje, że nawet wśród prób i niepewności można z pokojem serca podążać za wolą Boga, wierząc, że Jego łaska prowadzi zawsze ku dobru. Wierność, oddanie i troska o innych stały się dla niego codziennym świadectwem nadziei płynącej z Ewangelii.

W nauczaniu i działalności abp. Bilczewskiego obecne były trzy główne tematy: Eucharystia, rola Maryi w życiu osobistym i Ojczyzny oraz troska o wiarę i wychowanie młodych ludzi.

Kapłan

Urodził się 26 kwietnia 1860 roku w Wilamowicach. Od najmłodszych lat Józef Bilczewski odczuwał powołanie do kapłaństwa. Jego droga do święceń, mimo trudności i przeciwności, jawi się jako realizacja Bożego planu. Święcenia kapłańskie przyjął 6 lipca 1884 roku w Krakowie. Jako ksiądz, a później biskup, św. Józef Bilczewski z oddaniem służył ludziom, troszcząc się o ich duchowe i materialne potrzeby. Wypełniał swoją misję z gorliwością i miłością, widząc w każdym człowieku obraz Boga. Był wybitnym teologiem i znawcą Pisma Świętego. Jego praca naukowa i zaangażowanie społeczne służyły szerzeniu wiedzy i umacnianiu wiary. W 1891 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym dogmatyki specjalnej i objął Katedrę Dogmatyki Szczegółowej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Dwa lata później uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W roku akademickim 1896/1897 był dziekanem Wydziału Teologii, a w 1900 r. rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza. 17 grudnia 1900 r. papież Leon XIII ustanowił go metropolitą arcybiskupem lwowskim obrządku łacińskiego. Dzięki jego inicjatywie powstało na terenie archidiecezji lwowskiej 330 obiektów sakralnych na czele z monumentalnym kościołem świętej Elżbiety we Lwowie. Wychował szeregi światłych księży i podniósł poziom moralny swej archidiecezji. W tym celu podejmował częste wizytacje pasterskie i wydawał bogate treścią i piękne w formie listy pasterskie. Stanowiły one prawdziwie głębokie rozprawy naukowe na aktualne tematy dotyczące życia religijnego. Szczególnie wiele czasu poświęcał adoracji eucharystycznej. W jego spojrzeniu na świat i Kościół zawsze obecna była nadzieja, że każda modlitwa, każdy gest miłości i wiary ma sens – nawet jeśli owoce widoczne są dopiero po czasie.

Patriota

Życie św. Józefa Bilczewskiego przypadło na okres zaborów i I wojny światowej. W tych trudnych czasach dawał świadectwo niezłomnej wiary i patriotyzmu, ufnie powierzając się Opatrzności Bożej. Pisał:

Kochać ojczyznę w Bogu i dla Boga znaczy najpierw tyle, co przyznawać zawsze i wszędzie, w umyśle i w sercu, i w działaniu radośnie i szczerze pierwsze miejsce Bogu, czyli Boga, Jego najświętszą wolę, kochać w ojczyźnie swojej 

W liście pasterskim z 1923 r. dodawał:

Postawienie Pana Boga na pierwszym miejscu, ojczyzny na drugim, jest prostym nakazem wiary i zdrowego rozumu. Ojczyzna, naród, państwo są bowiem tworem Pana Boga 

Nawet w czasach wojen i podziałów potrafił wlewać w serca ludzi nadzieję, przypominając, że każde cierpienie może stać się drogą odrodzenia, jeśli przeżywane jest z Bogiem.

Czciciel Maryi i nauczyciel

Abp Józef Bilczewski był wielkim czcicielem Matki Bożej Częstochowskiej Królowej Polski, uważając Jej kult za jeden z najważniejszych czynników w zjednoczeniu i odrodzeniu narodu w latach zaborów. Po kradzieży koron z 22 na 23 września 1909 r. na Jasnej Górze, arcybiskup Bilczewski uprosił u papieża Piusa X złote korony dla obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, które 21 kwietnia 1910 r. jako główny organizator tego dzieła wraz z delegacjami ze wszystkich zaborów odebrał z rąk Piusa X. Dzięki abp. Bilczewskiemu Pius X 29 listopada 1908 r. wydał dekret wprowadzający do litanii loretańskiej na terenie diecezji lwowskiej i przemyskiej wezwanie: „Królowo Polski, módl się za nami”, a później wydał zgodę na obchody święta Matki Bożej – Królowej Korony Polskiej. Maryja była dla niego źródłem nadziei — uczył, że kto zawierzy się Jej opiece, nigdy nie zostanie opuszczony, nawet jeśli droga wiary prowadzi przez krzyż.

Zachęcał, aby

Nie z ludźmi walczyć, jeno z błędami;

oraz aby

Panu Bogu dawać zawsze pierwsze miejsce w naszej myśli i sercu! Nie tracić Go nigdy z oczu!.

Jak prawdziwy uczony zaznaczał:

Nic bardziej religii nie szkodzi, jak powierzchowna jej znajomość.

 

Śmierć jako znak Bożej Opatrzności

Śmierć św. Józefa Bilczewskiego w opinii wiernych była również znakiem Bożej Opatrzności. Zapadł na złośliwą anemię i całkowicie zdany na wolę Bożą zmarł 20 marca 1923 r. we Lwowie. Został pochowany pośród ubogich na cmentarzu Janowskim, odprowadzany na miejsce pochówku przez tłumy przedstawicieli wszystkich środowisk Lwowa. Jego zabalsamowane serce przekazano do parafii św. Stanisława Biskupa w Lubaczowie, gdzie spoczęło obok ołtarza z relikwiami metropolity halicko-lwowskiego bł. Jakuba Strzemię. W 2001 r. urnę z sercem ofiarowano katedrze lwowskiej. Papież Pius XI nazwał go jednym z największych Biskupów Świata. Jeszcze za życia mówiono o nim jak o świętym. Jego grób stał się miejscem pielgrzymek i modlitw o wstawiennictwo. 19 kwietnia 2011 r. nastąpiło uroczyste przeniesienie relikwii św. Józefa Bilczewskiego z Cmentarza Janowskiego do bazyliki archikatedralnej Wniebowzięcia NMP we Lwowie 2 lipca 1944 r. wyrażono zgodę na przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego. 26 czerwca 2001 r. beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II podczas jego wizyty we Lwowie. Kanonizacja Józefa Bilczewskiego odbyła się 23 października 2005 r. w Rzymie przez papieża Benedykta XVI. Nawet jego śmierć była dla wiernych znakiem nadziei – świadectwem, że życie oddane Bogu owocuje pokojem i ufnością, która sięga poza granice czasu.

Życie zanurzone w Bogu

Św. Józef Bilczewski charakteryzował się niezachwianą wiarą w Boga i Jego miłość. W każdej sytuacji życiowej pokładał ufność w Bożej Opatrzności. Był gorliwym czcicielem Matki Bożej, której zawierzał siebie i swoje dzieła. Widział w Niej wzór zawierzenia Bogu i przewodniczkę na drodze do świętości. Z miłością i poświęceniem służył ludziom, widząc w nich braci i siostry w Chrystusie. Modlitwa była dla niego źródłem siły i natchnienia. W modlitwie jednoczył się z Bogiem i czerpał siły do wypełniania swojej misji. Mimo wielu talentów i osiągnięć, św. Józef Bilczewski pozostał człowiekiem pokornym, uznając, że wszystko, co posiada, pochodzi od Boga.

Życie i duchowość św. Józefa Bilczewskiego stanowią świadectwo ufnego zawierzenia Opatrzności Bożej. Jego przykład pokazuje, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach można zachować wiarę i nadzieję, pokładając ufność w Bożym prowadzeniu. Jego postawa przypomina, że chrześcijańska nadzieja nie jest ucieczką od świata, lecz siłą, która pozwala go przemieniać. To nadzieja, która rodzi pokój serca i odwagę, by ufać Bogu do końca.