Św. Urszula Ledóchowska
Św. Urszula Ledóchowska
1865–1939
Julia Ledóchowska urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w Austrii. Mając 18 lat, zamieszkała z rodziną w Lipnicy Murowanej k. Bochni. W 1886 r. wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Tam otrzymała imię zakonne Urszula. Zajęła się przede wszystkim pracą pedagogiczną. W 1907 r. wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt w parafii św. Katarzyny na Newskim Prospekcie. W 1910 r. nad Zatoką Fińską założyła dom dla wspólnoty oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. W 1914 r. została wydalona z Rosji. Lata 1914 – 1920 przeżyła na emigracji w Skandynawii: w Sztokholmie, następnie w Danii. Zorganizowała szkołę dla skandynawskich dziewcząt, potem m.in. ochronkę dla sierot po polskich emigrantach. We współpracy z założonym przez Henryka Sienkiewicza Głównym Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce prowadziła szeroko zakrojoną akcję odczytową, promując w Skandynawii prawo Polski do powrotu na mapę Europy, za co dziś nazywana bywa matką polskiej niepodległości. W 1920 r. petersburska wspólnota urszulanek wróciła do wolnej Polski, osiedliła się w Pniewach koło Poznania i przekształciła się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. Święta Urszula zmarła w Rzymie 29 maja 1939 roku. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1983 r. w Poznaniu i kanonizował 18 maja 2003 r. w Rzymie. Jest patronką nauczycieli i wychowawców, polskich emigrantów i ludzi życzliwych.
Relikwie św. Urszuli Ledóchowskiej zostały wprowadzone do Świątyni Opatrzności Bożej 14 października 2015 roku.