Kaplice i stacje w Świątyni

Projektowane ołtarze w Świątyni Opatrzności Bożej przywołują symboliczne daty, osoby, miejsca i wydarzenia, w których, niczym w soczewce, ogniskują się dzieje narodu, zarówno w wymiarze historyczno-społecznym, kulturowym, jak i tym najgłębszym, duchowym, wiążąc je z dziejami Europy i Kościoła. Ołtarze tworzą historyczny trakt, który pozwala spojrzeć na historię Polski w perspektywie działania Opatrzności Bożej.

 Idea ołtarzy nawiązuje do pomysłu ks. Prymasa Józefa Glempa zobrazowania czterech dróg prowadzących do niepodległości: drogi nauki, drogi sztuki, drogi oręża i drogi modlitwy. Uświadamia, w jaki sposób drogi ojczyzny ziemskiej prowadzą ku ojczyźnie niebieskiej. Strukturę owej drogi tworzą cztery kaplice: Chrztu, Maryjna, Cierpienia i Pojednania oraz Wolności, pomiędzy którymi znajdują się ołtarze, upamiętniające osoby, zdarzenia, instytucje lub zjawiska istotne w dziejach Polski.

1. KAPLICA CHRZTU

Chrzest Polski. Przyjęty przez piastowskiego księcia Mieszka I chrzest oznaczał początek państwowości polskiej, nierozdzielnie związanej z chrześcijaństwem. Oznaczał także wejście Polski do rodziny narodów Europy łacińskiej. Męczeńska śmierć św. Wojciecha, z pochodzenia Czecha, misjonarza Prus (997) i ustanowienie na jego relikwiach niezależnej metropolii gnieźnieńskiej (1000) dało początek niezależnej organizacji kościelnej. Misja św. Wojciecha w Prusach stała się wzorem ewangelizacji bez użycia siły. Poniesiona – w ludzkim wymiarze – porażka przyniosła w dalszej perspektywie błogosławione owoce duchowe.

2. Stacja: św. Stanisław.

Śmierć biskupa krakowskiego poniesiona w obronie godności człowieka stała się istotnym elementem budowy polskiego etosu narodowo-religijnego oraz modelu społeczeństwa obywatelskiego. Postać św. Stanisława przywołuje także postaci innych męczenników, obrońców praw człowieka i narodu, jak św. Jozafata Kuncewicza czy Sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki.