Drzewo Krzyża to drzewo życia z Edenu
Liturgia Męki Pańskiej prowadzi nas w taki sposób, aby skupić nasze myśli i nasze spojrzenie na krzyżu – mówił ks. Piotr Celejewski w Wielki Piątek w Świątyni Opatrzności Bożej.
Wielu ludzi może pomyśleć, że jest to pewna przewrotność, a nawet skandal: aby taką czcią otaczać narzędzie cierpienia, porażki i hańby. Tymczasem krzyż jest znakiem o wiele głębszym i większym niż nam się wydaje w pierwszej chwili.
Z opisu Męki Chrystusa wg św. Jana ks. Piotr Celejewski wyciąga tylko – jak podkreśla „jedno, niewinne słowo – OGRÓD”. Tylko św. Jan to zauważa – mówi ks. Piotr. „A w miejscu, w którym Go ukrzyżowano był ogród” (J 19,41-42).
Bardzo stara tradycja mówi o tym, że Set, trzeci syn Adama i Ewy, po śmierci swojego ojca na jego grobie zasiał nasiona, które pochodziły z ogrodu Eden. Drzewo na krzyż według tej tradycji zostało wzięte właśnie z drzew zasianych przez Seta. Otóż, jesteśmy w ogrodzie. Bo Ewangelia nie opowiada jakiejś historii z przeszłości. Ona czyni nas uczestnikami tego, co przed chwilą usłyszeliśmy.
Jesteśmy w ogrodzie, do którego po grzechu Adama człowiek nie miał wstępu. Jesteśmy w ogrodzie, w którym cała historia ludzkości się zaczęła. Jesteśmy w ogrodzie, aby na nowo spotkać się z Bogiem. Bogiem, który chce odsłonić przed nami piękno swojej miłości. I pod drzewem rajskim, i pod drzewem krzyża możemy zobaczyć, kim jest i jaki jest Bóg.
Najpiękniejszy spośród synów ludzkich, posiadający cały blask, został całkowicie oszpecony i tego blasku pozbawiony. „A kiedy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12,32) – w Ewangelii św. Jana jest greckie słowo, które mówi o atrakcyjności. W życiu spotykamy czasem kogoś, kto jest dla nas atrakcyjny, pociągający. Taki jest Bóg. Bóg jest dla nas pociągający swoją Miłością. Zachwycający tym, jak On nas kocha.
Drzewo Krzyża to drzewo życia w ogrodu Eden
W krzyżu my nie adorujemy cierpienia. W krzyżu adorujemy miłość. „Nikt nie zatrzyma mojej miłości do Ciebie.” Ani cierpienie, ani jego nieuchronność, ani jego realna perspektywa. Chcę i będę cię kochał, mówi Bóg. Ból nie zatrzyma mojej miłości. Nie ma nic piękniejszego niż gotowa na zranienie bezwarunkowa miłość. Taki jest Bóg. I to Chrystus właśnie.
I dzisiaj mamy uklęknąć przed takim Bogiem, który jest w stanie zatracić samego siebie, abym ja mógł żyć. Który jest w stanie stracić własne życie, abym ja to życie mógł posiąść.
Ale nie mamy tylko adorować krzyża. Krzyż jest postawiony przed nami, abyśmy w nim naszymi oczami ujrzeli drzewo z Edenu, drzewo z raju, drzewo życia.
Adoracja ma w nas rozbudzić głód. Głód prawdziwego życia. Ona ma powodować w nas pewną skrutację, ma zadawać pytanie: co jest w stanie ciebie nasycić? Żeby twoje życie, życie śmiertelnej istoty miało sens.
Patrząc na tak kochającego Boga, patrząc na drzewo życia, chcę powiedzieć: pragnę żyć jak Chrystus, chcę umieć kochać jak On, przebaczać jak On, być dobrym jak On. Dlatego każdy z nas jest dziś zaproszony, aby podejść do drzewa życia – do krzyża i zobaczyć, że to drzewo ma na sobie owoce zdatne do spożycia. Owoce, którymi możemy się nasycić, nakarmić. W całej adoracji krzyża chodzi o to, abyśmy zobaczyli, że tym owocem, którym jest Ciało mojego Boga, mam nakarmić swój głód życia. Bo każdy z nas jest głodny prawdziwego życia, które ma sens.
W centrum dzisiejszej Liturgii jest krzyż. Ale w centrum życia każdego z nas, mojego i twojego też jest krzyż. Krzyż jest największym znakiem nadziei: że nawet to, co się wydaje bezpowrotnie stracone, takim nie jest. Bo tylko Bóg potrafi spowodować to, aby porażkę przemienić w zwycięstwo, słabość w siłę, hańbę w chwałę, śmierć w życie. Taki jest Bóg.
Bóg w swoim krzyżu wchodzi zwycięsko w ten świat, w którym nie było dla Niego miejsca. I ostatecznie nie ma miejsca, z którego można by było Boga wykluczyć.
Jesteśmy zaproszeni, aby podejść do drzewa krzyża, do drzewa życia. I się nasycić. Abyśmy byli żywi. Aby życie było w nas.