Nowi błogosławieni w Świątyni Opatrzności Bożej – świadkowie nadziei
1 czerwca 2025 roku do Świątyni Opatrzności Bożej w uroczystej pielgrzymce przyniesiemy relikwie dwójki błogosławionych: bł. Marii Teresy Ledóchowskiej i bł. Ignacego Kłopotowskiego.
Do grona 22 świętych i błogosławionych, których relikwie już czcimy w Świątyni Opatrzności Bożej podczas tegorocznego Święta Dziękczynienia dołączą błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska oraz błogosławiony Ignacy Kłopotowski. Poznając ich życie uczmy się od nich, jak być pielgrzymami nadziei, do czego wezwał nas papież Franciszek ogłaszając Rok Święty właśnie pod tym hasłem. Idąc za jego wezwaniem także my chcemy dziękować Bogu za nadzieję, poznając sylwetki nowych błogosławionych.
Maria Teresa Ledóchowska (1863-1922)
Błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska jest znana jako „Matka Afryki” i wierna córka Polski. Była kobietą głębokiej wiary, wielkiego patriotyzmu i niezłomnej nadziei.
Urodziła się 29 kwietnia 1863 roku w Loosdorf w Austrii, w rodzinie o głębokich tradycjach religijnych i patriotycznych. Jej ojciec, Antoni Ledóchowski, był uczestnikiem powstania listopadowego, a matka Józefina z Salis-Zizers – kobietą wielkiej duchowości i odwagi. W 1883 roku rodzina przeprowadziła się do Lipnicy Murowanej – dziś miejsca świętości, z którego wyszli także św. Urszula Ledóchowska i o. Włodzimierz Ledóchowski SJ, generał jezuitów.
Jej duchowe przebudzenie nastąpiło wśród luksusu dworu arcyksiężnej Alicji w Salzburgu, gdzie była damą dworu i gdzie odkryła pustkę życia bez wyższych ideałów. Przełomem była lektura broszury kardynała Lavigerie niewolnictwie w Afryce.
W 1889 roku zaczęła wydawać czasopismo „Echo aus Afrika”, a od 1893 r. również po polsku – „Echo z Afryki”. Dwa lata później zrezygnowała z życia dworskiego i poświęciła się całkowicie misjom.
W 1894 roku, z błogosławieństwem papieża Leona XIII, założyła Sodalicję św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskich, dzieło wspierające misje przez modlitwę, formację i informację oraz pomoc materialną. W 1895 roku złożyła prywatne śluby wieczyste , a w 1897 napisała reguły zakonne. Sodalicja przekształciła się w zgromadzenie zakonne – Siostry Misjonarki św. Piotra Klawera, dziś obecne na wszystkich kontynentach. W konferencji wygłoszonej w Poznaniu w 1908 roku z wielką mocą wyznała:
Kocham naszą Ojczyznę i mogę powiedzieć z poetą: Jestem Polką, łzy moje, Krew moja, śmierć, życie, jest jej własnością.
„Jeżeli macie talent pisarski to oddajcie go tej świętej sprawie, przyczyńcie się do zniesienia niewolnictwa w Afryce” (Poznań 1908)
Choć większość życia spędziła za granicą, zawsze kochała Polskę i apelowała do rodaków o misyjne zaangażowanie. Wierzyła, że duch misyjny odnowi moralnie i duchowo naród, często powtarzała, że zaangażowanie misyjne jest nam potrzebne by wzrastać w wierze. Intuicyjnie żyła prawdą, którą wiele lat później wyraził św. Jan Paweł II:
Misje bowiem odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie. Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana! (Redemptoris Missio, 2)
Z determinacją budziła sumienia – zachęcała do prenumeraty pisma, organizowania grup misyjnych wspierania dzieł edukacyjnych i charytatywnych. Jej działalność obejmowała wykłady o charakterze misyjnym, publikacje, a także powstawanie muzeów afrykańskich i organizowanie Krucjat modlitw za Afrykę.
W jednym z listów do współpracowników pisała z pasją:
Jedna dusza jest więcej warta niż cały świat. Jedna jedyna dusza jest więcej warta niż cały wszechświat, niż całe stworzenie. Stworzenie jest materialne i przemijające dusza jest duchowna i nieśmiertelna powołana do nadprzyrodzonej szczęśliwości. Praca dla jednej duszy — praca dla całej wieczności. (Konf. do zelatorów 1903)
„Misje bowiem odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie. Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana!” (Redemptoris Missio, 2)
W jej duchowości splatają się: umiłowanie Chrystusa, walka o wolność duszy, godność kobiety, miłość do najuboższych i duchowa odpowiedzialność za dar wiary. Błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska nie zrobiłaby tyle dla Misji gdyby nie złożyła całej swojej nadziei w Bogu. W Nim pokładając nadzieję mogła stworzyć tak wielkie dzieło, które dziś jest obecne na całym świecie.
Została beatyfikowana przez papieża Pawła VI 19 października 1975 roku, w Światowy Dzień Misyjny.
Bł. Maria Teresa Ledóchowska jest patronką dzieł misyjnych w Polsce.
Wspomnienie liturgiczne: 6 lipca
Błogosławiony Ignacy Kłopotowski (1866-1931)
Ogniem swego wewnętrznego żaru i ufnością w realizację Bożych planów szerzył Boże Królestwo.
Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce, na Podlasiu. Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach. W roku 1883 wstąpił do seminarium Duchownego w Lublinie. Jako alumn czwartego kursu został wysłany na dalsze studia do Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej z rąk ks. bp. Franciszka Jaczewskiego.
Po święceniach posługiwał w parafii Nawrócenia św. Pawła w Lublinie, w parafii katedralnej, a od 1896 r. pełnił obowiązki rektora podominikańskiego kościoła św. Stanisława. Był również kapelanem szpitala św. Wincentego oraz profesorem Seminarium Duchownego, gdzie przez czternaście lat prowadził wykłady z Pisma Świętego, katechetyki, kaznodziejstwa, teologii moralnej i prawa kanonicznego. Ks. Kłopotowski był wrażliwy na nędzę moralną i materialną ówczesnej ludności Lublina. Dla szerzenia Bożego Królestwa i konkretnej pomocy bliźniemu zakładał wiele instytucji dobroczynnych: Dom Zarobkowy, szkołę rzemieślniczą, Przytułek św. Antoniego dla upadłych moralnie kobiet, sierocińce oraz domy dla starców. Jednocześnie udzielał pomocy duchowej i materialnej prześladowanym unitom. Ponadto, angażując w swoje inicjatywy bogatych i przejętych sprawą niepodległej Ojczyzny ludzi, zorganizował sieć szkół, za co spotkały go represje ze strony władz rosyjskich.
Troszczył się nie tylko od zaspokajanie potrzeb elementarnych najbiedniejszych, ale również o ich życie religijne i kulturalne.
Boży ogień, któremu pozwalał płonąć w swoim sercu, obejmował kolejne obszary apostolskiego zaangażowania. Już w pierwszych latach kapłaństwa wydawał broszury i modlitewniki, by wskrzeszać w ludziach pokłady dobra. W 1905 r. zaczął wydawać dziennik „Polak-Katolik”, tygodnik „Posiew” oraz miesięcznik „Dobra Służąca”. Pomimo licznych przeszkód i trudności, swoją nadzieję pokładał w Bogu. Sam pisał:
Mamy się sercem przywiązać do Boga na zawsze, mamy być podobni do niezłomnego dębu, który szaleńczym wichrom poruszyć się nie da.
W 1908 r. przeniósł się do Warszawy, aby w stolicy na szerszą skalę rozwinąć działalność wydawniczą. Oprócz pism, które wydawał w Lublinie, w Warszawie zainicjował miesięcznik „Kółko Różańcowe” oraz „Anioł Stróż”, adresowany dla dzieci. Wznowił i redagował „Przegląd Katolicki”, rozpoczął wydawanie miesięcznika „Głos Kapłański”. W stolicy podejmował także obowiązki duszpasterskie: był wikariuszem w kościele św. Anny, a następnie rektorem kościoła podominikańskiego św. Jacka. W 1919 r., po inkardynacji do archidiecezji warszawskiej, kard. Aleksander Kakowski powierzył ks. Kłopotowskiemu stanowisko proboszcza parafii Matki Bożej Loretańskiej przy kościele św. Floriana na Pradze i jednocześnie dziekana praskiego.
Trzeba ufać, bo Pan Bóg poprowadzi wszystko tak jak będzie chciał, trzeba ufać Bogu. Ufajcie Mu, jeśli mnie zabraknie, zajmą się siostrami inni kapłani i będzie dobrze.
W celu zapewnienia ciągłości apostolstwa słowem drukowanym oraz z wielkiej miłości do Matki Najświętszej, 31 lipca 1920 r. ks. Ignacy Kłopotowski powołał do istnienia Zgromadzenie Sióstr Loretanek. W 1928 r. założył Loretto, które miało służyć nie tylko siostrom, ale także dzieciom i staruszkom oraz stać się miejscem maryjnej czci. Jego wrażliwe serce także w stolicy otoczyło opieką warszawską biedotę. Organizował bezpłatne kuchnie, kolonie i ochronki. Według relacji osób, które go znały, ks. Kłopotowski był „prawdziwym ojcem, opiekunem sierot”.
Mamy wiedzieć, że nie dla nas otrzymaliśmy to co posiadamy, ale dla chwały Bożej i dla dobra ogółu (Posiew 1908, nr 29, s. 1).
Zmarł w Warszawie 7 września 1931 r. i pochowany został na Powązkach. W pierwszą rocznicę śmierci jego ciało zostało przewiezione na cmentarz w Loretto.
19 czerwca 2005 r. aktu beatyfikacyjnego ks. Ignacego Kłopotowskiego, z upoważnienia papieża Benedykta XVI, dokonał kard. Józef Glemp, Prymas Polski, na zakończenie w Polsce Krajowego Kongresu Eucharystycznego. W tym roku przypada 20 rocznica tego wydarzenia.