Jezu, ufam Tobie

„Znam całą moc miłosierdzia Twego i ufam, że mi dasz wszystko, co potrzebuje słabe dziecię Twoje” (Dz. 897) – zapisała św. Faustyna w „Dzienniczku”. Całe jej życie było wyrazem zaufania Opatrzności Bożej.

Duchowość św. Faustyny Kowalskiej, apostołki Bożego Miłosierdzia, jest głęboko zakorzeniona w ufnym oddaniu się Bożej Opatrzności. Przez całe swoje życie, Faustyna doświadczała prowadzenia Bożego, które objawiało się w codziennych wydarzeniach, wewnętrznych natchnieniach, a także w mistycznych wizjach i objawieniach.

Jezu, ufam Tobie, wbrew wszelkiej nadziei, wbrew wszelkiemu uczuciu, które mam wewnątrz, sprzeciwiającemu się nadziei. Czyń ze mną, co chcesz, nie odstąpię od Ciebie, bo Ty jesteś źródłem mojego życia (Dz. 24) – pisała.

Jezus zapewniając Faustynę o swojej obecności i opiekuńczej miłości, odpowiadał jej:

Jak boleśnie rani mnie niedowierzanie Mojej dobroci. Najboleśniej ranią mnie grzechy nieufności (Dz. 1076).

Zaufanie Bogu

„Dzienniczek” św. Faustyny jest pełen fragmentów, które ukazują jej głęboką wiarę i zaufanie Bogu. Czytając go, zyskuje się nadzieję i umocnienie w trudnych chwilach, a także uczy się całkowitego zdania się na Bożą wolę:

Czuję, że cała jestem Boża, czuję, że jestem Jego dzieckiem, czuję, że jestem cała własnością Boga. Doświadczam tego nawet w sposób fizyczny i odczuwalny. Jestem zupełnie o wszystko spokojna, bo wiem, że rzeczą Oblubieńca jest myśleć o mnie. Zapomniałam zupełnie o sobie. Ufność moja jest bez granic w Jego najmiłosierniejszym Sercu” (Dz. 244).

Faustyna wyrażała swoją ufność w Bożą opiekę, mimo swojej słabości:

Bóg jest Ojcem moim, a więc ja, dziecię Jego, mam wszelkie prawo do Jego Boskiego Serca, a im ciemność większa, tym ufność nasza powinna być zupełniejsza (Dz. 357).

Boży plan na życie

Faustyna odczuwała powołanie do życia zakonnego już w wieku 7 lat. Pomimo trudności i sprzeciwu rodziców, ostatecznie wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Doświadczenie to ukazało jej, że Bóg ma plan dla jej życia i prowadzi ją ku jego realizacji. Ufała, nawet wtedy wbrew porażkom:

Hostio św., ufam Tobie, gdy prace moje będą przechodzić siły moje, a niepowodzenie będzie stałym udziałem moim (Dz. 356).

Wiedziała, że wszystko zależy od współpracy z Opatrznością Bożą.

Bóg nigdy nie zadaje gwałtu naszej wolnej woli. Od nas zależy, czy chcemy przyjąć łaskę Bożą, czy nie; czy będziemy z nią współpracować, czy też ją zmarnujemy (Dz. 1107).

Postawa wdzięczności i bezgranicznego zaufania Bogu

Św. Faustyna była przepełniona wdzięcznością:

Panie, naprzód wylewam u stóp Twoich swe serce, jako wonność wdzięczności za tyle łask i dobrodziejstw, którymi mnie nieustannie obsypujesz, i choćbym je chciała zliczyć, to nie jestem w stanie. Pamiętam tylko to, że nie było momentu w życiu moim, w którym bym nie doznawała opieki i dobroci Twojej (Dz. 1489).

Kluczowym elementem duchowości św. Faustyny jest bezgraniczne zaufanie Bogu, nawet w obliczu trudności i cierpienia. W swoim „Dzienniczku” wielokrotnie podkreśla, że Bóg troszczy się o nią i o cały świat, jak matka o swoje dziecko, prowadząc wszystko ku dobremu, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się inaczej:

Jezu, nie pozostawiaj mnie samej w cierpieniu. Ty, Panie, wiesz, jak słabą jestem, jestem przepaścią nędzy, jestem nicością samą, więc cóż w tym będzie dziwnego, jeżeli mnie pozostawisz samą, i upadnę. Niemowlęciem jestem, Panie, nie umiem sobie radzić, jednak ponad wszelkie opuszczenie ufam i wbrew swojemu uczuciu ufam, i cała się przemieniam w ufność wbrew nieraz temu, co czuję (Dz. 1489).

Dora Nowina o Miłosierdziu Bożym

Za życia św. Faustyny kult Miłosierdzia Bożego dopiero się rozwijał. Pomimo niezrozumienia i przeciwności, jej orędzie stopniowo docierały do szerszego grona odbiorców. To właśnie dzięki Bożej Opatrzności przesłanie św. Faustyny przetrwało i dziś jest znane na całym świecie. Zdanie „Jezu, ufam Tobie” stało się mottem całego orędzia o Bożym Miłosierdziu, wyrażając istotę duchowości św. Faustyny. Zaufanie Bogu pozwalało jej przyjmować z pokorą i miłością wszelkie przeciwności losu, widząc w nich wyraz Jego woli i okazję do pogłębienia więzi z Nim.

Faustyna doświadczała Bożej miłości i miłosierdzia w sposób niezwykle intensywny. W swoich mistycznych przeżyciach spotykała Jezusa, który objawiał jej swoje pragnienie zbawienia wszystkich ludzi. To doświadczenie Bożej miłości stało się dla niej źródłem siły i motywacją do głoszenia orędzia o miłosierdziu.

O, jak droga mi jest dusza twoja. Zapisałem cię na rękach swoich. I wyryłaś się głęboką raną w sercu moim (Dz. 1485) – mówił do niej Jezus.

W słowach skierowanych do Faustyny odnajdujemy istotę Bożej Opatrzności: Bóg pragnie naszego dobra i nieustannie oferuje nam swoją miłość i przebaczenie. Faustyna, ufając Bożej Opatrzności, odpowiedziała na wezwanie, stając się apostołką Bożego Miłosierdzia.

Wypełnianie woli Bożej wyrazem zaufania Opatrzności Bożej

Św. Faustyna była głęboko przekonana, że jej życie zależy od Boga:

Lecz nie zawsze jestem wysłuchana, dziwnie Pan ze mną postępuje. Są chwile, gdzie sam dopuszcza straszne cierpienia; a znowu są chwile, gdzie cierpieć nie pozwala i usuwa wszystko, co by duszę zasmucić mogło. Oto są Jego drogi dla nas niezbadane i niepojęte; naszą rzeczą jest poddawać się zawsze Jego świętej woli. Są tajemnice, których rozum ludzki nigdy tu na ziemi nie zgłębi, odsłoni nam to wieczność.” (Dz. 1656).

Z pokorą i posłuszeństwem poddawała się Jego woli, starając się wypełniać wszystkie Jego natchnienia:

Nie rozumiem, jak można nie ufać Temu, który wszystko może; z Nim wszystko, a bez Niego — nic. On, Pan, nie pozwoli i nie dopuści zawstydzenia dla tych, którzy całą ufność swoją w Nim położyli. (Dz. 358).

Wypełnianie woli Bożej było dla Faustyny wyrazem zaufania Bożej Opatrzności. Wierzyła, że Bóg prowadzi ją najlepszą drogą i że wszystko, co się jej przydarza, ma swój sens w Jego planie. Nieodłącznymi elementami duchowości św. Faustyny były modlitwa i kontemplacja. Poprzez modlitwę pogłębiała swoją więź z Bogiem, otwierała się na Jego wolę i doświadczała Jego miłości:

Za wszystko uwielbiaj, duszo moja, Pana i wysławiaj miłosierdzie Jego, bo dobroci Jego końca nie masz (Dz. 423).

Miłosierdzie Boże źródłem nadziei i pocieszenia

W swoich mistycznych przeżyciach Faustyna kontemplowała tajemnicę Bożego Miłosierdzia, która stała się dla niej źródłem nadziei i pocieszenia. Duchowość św. Faustyny wyrażała się również w czynnej miłości bliźniego. Wierzyła, że każdy człowiek jest dzieckiem Bożym i zasługuje na miłość i szacunek. Faustyna służyła bliźnim z pokorą i oddanie, widząc w nich oblicze samego Chrystusa. Jej życie było świadectwem miłości miłosiernej, która wypływała z jej głębokiej więzi z Bogiem.

Duchowość św. Faustyny jest najpiękniejszym przykładem ufnego oddania się Bożej Opatrzności. Jej życie pokazuje, że zaufanie Bogu, połączone z miłością do Niego i bliźnich, prowadzi do prawdziwego szczęścia. Faustyna, jako apostołka Bożego Miłosierdzia, przypomina nam, że Bóg jest miłością i że Jego miłosierdzie ogarnia każdego człowieka, bez wyjątku.

Warto modlić się za przyczyną św. Faustyny. Modlitwy, w tym „Akt ufności”, można zaczerpnąć z serwisu „Święci Patroni”, tworzonego przez Centrum Opatrzności Bożej.